Nieck Bentum werkt voor twee opdrachtgevers. Vanuit huis uiteraard. Dat was wel even wennen in het begin. Want hij houdt nou eenmaal van mensen om zich heen en een praatje bij de koffieautomaat. Hoe hij daar mee omgaat en hoe zijn dag eruit ziet, lees je hier.
Nu ik thuis moet werken, start ik mijn werkdag rond 7.30 uur. Voorheen begon mijn dag eerder omdat ik een uur moest reizen naar mijn werk, maar dat is komen te vervallen. Ik mis die reistijd, het is toch een soort zen-momentje in de auto.
Overigens is echt thuiswerken er niet bij. Mijn vriendin en ik hebben net een nieuw huis gekocht en zitten middenin een verbouwing. Dus ik wijk af en toe uit naar het gemeentehuis, maar werk vooral bij mijn vader op kantoor.
Ik start de dag met het checken van mijn mail. Acties die daaruit voortkomen schrijf ik op. Ik heb een schrift met een to do lijst, waar ik taken in zet en aangeef wat prioriteit heeft. Ik werk vier dagen van negen uur. Drie dagen voor de gemeente Groningen en een voor de gemeente Hardenberg. Op de vrijdag help ik mijn vader in zijn assurantiebedrijf.
Voor Groningen houd ik me bezig met de plankaart openbare laadpalen. Het is een project wat het aanvraagproces van openbare laadpalen aanzienlijk gaat verkorten. We maken een kaart waar bijna duizend potentiële plekken voor laadpalen op aangegeven worden. Voor al die plekken publiceren we dan in één keer een verkeersbesluit. Voorheen gebeurde dat voor elke laadpaallocatie apart, op deze manier scheelt dat zo’n dertien weken looptijd per aanvraag.
Ook zetten we een GIS-omgeving op. Via deze interactieve kaart kunnen bewoners zien waar laadpalen staan en of er al een aanvraag in behandeling is. Dat scheelt hen weer tijd om een aanvraag in te dienen en de gemeente tijd om daarop te reageren. Aangezien er de komende jaren zo’n 15 miljoen nieuwe laadpunten moeten komen in Nederland is het belangrijk dat het aanvragen soepel verloopt.
Mijn opdracht startte in juni, thuiswerken was toen al gewoon. Sommige collega’s uit Groningen heb ik dus alleen nog maar via Teams gezien.
Tweewekelijks hebben we een teamoverleg en verder werk ik natuurlijk direct samen met collega’s. Dan bepalen we vaak ‘s ochtends even wie wat gaat doen, en aan het eind van de dag overleggen we hoe ver we gekomen zijn en wat we de volgende keer oppakken.
Toch hoor je dan niet hoe iemands weekend was of hoe een verbouwing verloopt. Ik mis die praatjes bij het koffieapparaat. Daarom ben ik een tijdje geleden begonnen om af en toe een collega te bellen, gewoon om te vragen hoe het gaat. Ik wil toch graag contact houden met de mensen waarmee ik werk.
Ik ben niet zo’n rondjesloper. Lopen in de lunchpauze deed ik op de gemeente niet, dus thuis ook niet. Meestal lunch ik met mijn vader en bonusmoeder of plof ik even op de bank om een serie te kijken.
Een dag in de week werk ik voor de gemeente Hardenberg. Daar hou ik me bezig met twee projecten; ik schrijf een fietspadenplan voor Ommen en ik ben betrokken bij de Vechtdal verbinding. Deze aanpassing van provinciale wegen naar Zwolle, Ommen en Hardenberg heeft uiteraard ook gevolgen voor die gemeenten. Ik heb vooral een controlerende rol. Ik toets bijvoorbeeld ingediende plannen voor omleidingen.
Ik merk dat ik steeds meer ervaring krijg in het vak, en dat is fijn. Toen ik net begon nam ik bijvoorbeeld alle meldingen heel serieus. Inmiddels heb ik die leren filteren. Maar het meest heb ik geleerd van een gesprek met een wethouder in Meppel. Ik moest daar een raadsbesluit opstellen en hij heeft me laten zien wat hij nodig heeft om er mee naar de politiek te gaan. Hoe hij er naar kijkt. Hij moet het plan tenslotte verdedigen. Dat is een gesprek geweest waar ik de rest van carrière wat aan heb.
In het begin van het thuiswerken heb ik best even moeten zoek naar een ritme. Nu heb ik dat inmiddels wel gevonden. Dat neemt niet weg dat ik af en toe ‘s avonds nog wat werk doe. Gelukkig kan ik snel schakelen en neem ik het werk niet mee naar huis, figuurlijk dan.