Wat gebeurt er als een mobiliteitsadviseur bijna vier maanden door twee totaal verschillende landen fietst? Dan ontstaan inzichten die je niet in een vergaderzaal opdoet.
Koen deelt zijn ervaringen uit Nieuw-Zeeland en Indonesië en vertelt wat deze reis hem leerde over mobiliteit, gemeenschapszin en gezond verstand.
Van droom naar vertrek
Het idee speelde al jaren. Koen en zijn partner Sabine hadden al vaker gefietst in Europa, Azië, Afrika en Zuid-Amerika, maar nooit langer dan een paar weken. Dit keer pakten ze het groter aan: bijna vier maanden fietsen. Hun route begon in Queenstown (Nieuw-Zeeland), liep noordwaarts tot Auckland en ging daarna verder op Bali en Lombok (Indonesië). In totaal legden ze zo’n 3.000 kilometer af.
“Fietsen is voor ons de ultieme manier van reizen,” zegt Koen. “Je bent buiten, actief en toegankelijk. Zelfs als je de taal niet spreekt, maak je makkelijk contact.”
Fietsen in twee totaal verschillende werelden
Nieuw-Zeeland en Indonesië zijn geen uitgesproken fietslocaties. In Nieuw-Zeeland zijn de afstanden groot en deel je de weg met vrachtwagens die 100 km/u rijden. In Indonesië rijd je tussen duizenden scooters en busjes in een warme, compacte chaos.
“Toch werkt het verkeer in beide landen,” vertelt Koen. “In Indonesië is het een soort georganiseerde chaos. Er zijn weinig regels, maar mensen letten op elkaar. Het is niet concurrerend maar communicerend verkeer – en dat functioneert verrassend goed.”
Het contrast was groot. In Nieuw-Zeeland zagen Koen en Sabine hoe sportief de bevolking is. “Ze respecteren je omdat je iets fysieks doet. Maar fietsen wordt er vooral gezien als sport, niet als dagelijks vervoer.” In Indonesië daarentegen heeft de fiets nauwelijks status. “Het wordt gezien als een poor man’s vehicle. Dat zegt veel over hoe mensen naar mobiliteit kijken.”
Uitdagingen en hoogtepunten
Niet alles liep soepel. Van lekke banden en een kapotte tassendrager tot zware tracks waar de fiets omhooggeduwd moest worden. “Je leert flexibel zijn als er geen oplossing voorhanden is.”
Tussen de uitdagingen door waren er onvergetelijke momenten. Het meest bijzondere? Koen vroeg Sabine ten huwelijk op een verlaten trail in Nieuw-Zeeland, aan een meer, omringd door stilte en bergen.
Wat je leert van het buitenland
Koen zag onderweg grote cultuurverschillen. In beide landen wordt weinig gefietst. In Nieuw-Zeeland vooral vanwege de afstanden, in Indonesië omdat mensen zo gauw als ze wat geld hebben een bromfiets kopen. “We waren in landen waar fietsen geen vanzelfsprekendheid is. Dan valt pas op hoe bijzonder de Nederlandse fietscultuur en –infrastructuur is.”
Wat hem vooral bijbleef, was de gemeenschapszin. In Nieuw-Zeeland is de camping vaak ook het dorpscafé en restaurant. In Indonesië leven mensen letterlijk bij de dag en zorgen ze voor elkaar. Ook in het verkeer zie je dat: er is weinig agressie. Als er iets gebeurt, haalt men de schouders op. Het kan gebeuren. In het Indonesische verkeer zit weinig hiërarchie, mensen lossen de uitdagingen altijd samen op.
En hoe zit dat met Nederland?
“Nederland is een fietsland, en dat is een voorrecht. Alles is vlak, goed geregeld en veilig. Kinderen leren fietsen en worden geaccepteerd in het verkeer. In veel landen vinden ouders dat veel te gevaarlijk.”
Toch ziet Koen ook een valkuil. “We zijn hier enorm afhankelijk van systemen. Als er een dag sneeuw ligt, staat het ov stil. Zodra technologie faalt, weet niemand meer wat te doen. We missen het gezonde verstand en het zelfoplossend vermogen dat in landen als Indonesië nog vanzelfsprekend is.”
“Wat mij bijblijft, is hoe goed mensen elders problemen samen oplossen, zonder dat daar altijd regels of protocollen voor nodig zijn. Dat zie je op kruispunten in Jakarta, maar ook in kleine dorpen in Nieuw-Zeeland. Dat vermogen zijn we hier deels kwijtgeraakt.”
Wat betekent dit voor zijn werk?
De ervaringen op de fiets hebben Koen ook professioneel gevormd. Het belangrijkste inzicht dat hij meeneemt, is dat niet alles vooraf dichtgetimmerd hoeft te zijn. “In Nederland proberen we vaak elk detail te regelen en te beheersen. Terwijl je in landen als Indonesië ziet dat verkeer juist functioneert omdat mensen zelf nadenken, inschattingen maken en elkaar helpen. Die zelfredzaamheid en dat oplossingsvermogen zouden we in Nederland vaker mogen stimuleren. Uiteindelijk levert dat niet alleen flexibelere mobiliteit op, maar ook meer betrokkenheid en samenwerking tussen weggebruikers.”
Een sabbatical met impact
De reis werd mogelijk dankzij goede afspraken met zijn opdrachtgever en met Mobypeople. Koen kaartte het plan al anderhalf jaar van tevoren aan. “Door het vroeg te bespreken, konden we het goed regelen. Dat zegt veel over het vertrouwen binnen Mobypeople.”
Voor Koen heeft de reis zijn kijk op het werk en mobiliteit verdiept. “Iets minder plannen en iets meer leven bij de dag zou ons goed doen. . Maar op de fiets stappen is altijd een goed idee.”
Wil jij werken bij een organisatie waar ruimte is voor avontuur, initiatief en een frisse blik op mobiliteit? Ontdek hoe het is om bij Mobypeople te werken.